Η Τουρκία της Γερμανίας

Διαβάστε προσεκτικά το ακόλουθο κείμενο του γνωστού αθλητικού δημοσιογράφου Αλέξη Σπυρόπουλου, που δημοσιεύθηκε σήμερα 10 του Οκτώβρη στο contra.gr .

"  Οι Γερμανοί ξέρουν ότι δεν είναι σοφό να αποκρούουν τον "εχθρό" (βλέπε Τουρκία). Σοφό είναι να τον υποδέχονται και να τον αφομοιώνουν. Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει για την... Τουρκία της Γερμανίας.

Θυμάμαι την περιέργεια που μου είχε κινήσει προ πολλών ετών, η πρώτη φορά που παρατήρησα στη Γερμανία «δίγλωσσες» επιγραφές σε σημεία απ’ τα οποία περνά πολύς κόσμος.

Εκτός απ’ τα γερμανικά, η δεύτερη γλώσσα δεν ήταν αγγλικά. Γαλλικά. Ισπανικά. Ιταλικά. Πορτογαλικά. Δεν ήταν, φυσικά, ελληνικά. Ούτε κινέζικα. Ηταν... τουρκικά. Σκέφτηκα αφελώς, ότι επρόκειτο για «κατάκτηση» των Τούρκων. Ρωτώντας, αντιλήφθηκα πως ήταν «παραχώρηση» των Γερμανών. Η εξήγηση που μου δόθηκε ήταν ότι, απ’ όλους τους μετανάστες, οι Τούρκοι είναι οι πιο αργοί στο να μαθαίνουν γερμανικά. Δεν τα μιλάνε οι οικογένειες στο σπίτι, από προσκόλληση σ’ ένα είδος παράδοσης που στην πραγματικότητα δεν είναι παράδοση αλλά στείρος σοβινισμός. Κι αυτή η άρνησή τους, είναι η αδυναμία τους. Πηγαίνοντας πρώτη δημοτικού στα γερμανικά σχολεία, τα παιδάκια τους αυτομάτως γίνονται οι χειρότεροι μαθητές. Κι αργότερα, ως νέοι, βγαίνουν με τις χειρότερες προοπτικές στη λεγόμενη «αγορά εργασίας».

Η Γερμανία, που ως χώρα ανοικοδομήθηκε χάρη (και) στα φτηνά μεροκάματα των γκάσταρμπαϊτερ, δεν είν’ αφύσικο ότι έχει υπεραναπτυγμένη την be-my-guest κουλτούρα. Δίνουν ό,τι χρειάζεται για την ενσωμάτωση.

Η «νέα» Εθνική Γερμανίας (με Τούρκους μέσα, Πολωνούς, Βόσνιους, Νιγηριανούς, Ισπανούς, Αγγλους, Τυνήσιους, Γκανέζους κ.λπ.) είναι το αποτέλεσμα της, εδώ και περίπου δέκα χρόνια στη χώρα, φιλελευθεροποίησης του συστήματος απονομής υπηκοότητας. Ένα σύγχρονο θαύμα, κοινωνικό. Και αθλητικό. Διότι όλοι αυτοί, οι γιοι μεταναστών, είναι προϊόντα της γερμανικής «διαδικασίας παραγωγής». Μόνον ο Βραζιλιάνος, ο Κακάου, ήταν «μεταγραφή» λόγω πολυετούς παραμονής.

Σ’ ένα Γερμανία-Τουρκία παλαιότερα, οι Τούρκοι είχαν αφεθεί να κατακλύσουν το Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου με τον ίδιον τρόπο με τον οποίον την Παρασκευή αφέθηκαν να κατακλύσουν το Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου. Κι όπως είπε ο Μπίρχοφ, ο... Φύσσας της Μάνσαφτ, «και με την Ολλανδία αν παίζαμε, θα κάναμε το ματς κάπου δυτικά, ίσως στο Γκέλζενκιρχεν, για να διευκολύνουμε τη μετακίνηση των φιλοξενούμενων φιλάθλων».

Οι Γερμανοί ξέρουν ότι δεν είναι σοφό ν’ αποκρούουν τον «εχθρό». Σοφό είναι να τον υποδέχονται και να τον αφομοιώνουν. Δεν έχουν κόμπλεξ, δεν έχουν κουτοπονηριά. Announcer την Παρασκευή στο Βερολίνο ήταν ένα νόστιμο κορίτσι, 22 ετών, σαν τον... Οζίλ, διαιτητίνα σε τοπική κατηγορία του Βερολίνου, Γερμανίδα-Τουρκάλα. Ανέκαθεν με τους Γερμανούς, ξέρεις πως όλες οι λεπτομέρειες θα είναι «στη θέση τους».

Ο μοναδικός pre-game κίνδυνος που ο γερμανικός οργανωτισμός συνειδητοποίησε και αντιμετώπισε, ήταν η ιδέα ότι οι Γερμανοί διεθνείς, βγαίνοντας στον αγωνιστικό χώρο, θα δουν το απέραντο, απλωμένο απ’ άκρου εις άκρον, κόκκινο των «ομόχρωμων» Τούρκων αλλά δεν θα ξέρουν... πού κάθονται οι (διαφόρων χρωμάτων) δικοί τους! Για να μη τους ψάχνουν τα βλέμματα λοιπόν, έβαλαν ένα άσπρο τι-σερτ σε καθένα απ’ τα καρεκλάκια στο απέναντι, των Τούρκων, πέταλο. Τα άφησαν, να τα φορέσουν οι Γερμανοί θεατές. 

Να υπάρχει, ως εικόνα στα μάτια των ποδοσφαιριστών, και το λευκό μπλοκ. Ένα καθαρό στίγμα. Μολονότι δεκάδες χιλιάδες, τα μπλουζάκια δεν ήταν φτηνιάρικα. Κι είχαν και χιούμορ. Οι θεατές, και τα φόρεσαν και τα φχαριστήθηκαν και μ’ αυτά έφυγαν και σπίτι τα πήραν. Μπροστά είχαν την «αναμνηστική» αναφορά, Γερμανία-Τουρκία, Βερολίνο, 8 Οκτωβρίου 2010, και πίσω, στην πλάτη, με κεφαλαία, τη λέξη Heimspiel (Εντός Εδρας Παιγνίδι) κι ένα... θαυμαστικό !

Ν’ ακούγονται πιο δυνατά οι φιλοξενούμενοι σε αναμέτρηση Εθνικών Ομάδων, είναι λογικό να συμβαίνει σε Ανδόρα-Γαλλία ή Λίχτενσταϊν-Αγγλία. Γερμανία-Τουρκία, ήταν ένας σπάνιος διαγωνισμός... κακοφωνίξ. Αλλ’ ως εκεί! Ούτε ρούπι, παρέκει. Ο Οζίλ αποδοκιμαζόταν στην κάθε επαφή του με τη μπάλα, πιο πολύ απ’ όσο στην αμέσως προηγούμενη. Οι Γερμανοί τραγουδούσαν, οι Τούρκοι τους σκέπαζαν με τις φωνές, όμως στο τέλος δεν τους είχαν μείνει και πολλά κουράγια για να σκεπάσουν το κλασικό Auf Wiedersehen. 

Οι Γερμανοί εμπιστεύθηκαν την αγωνιστική υπεροχή τους, αυτή επιβεβαιώθηκε στο γρασίδι, κι όλα τα υπόλοιπα έγιναν ιστορία. Οι Τούρκοι, οι μεν παίκτες «έκατσαν φρόνιμα» κι έχασαν σαν καλά παιδιά 3-0, οι δε οπαδοί «διελύθησαν ησύχως» διότι... δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς, και το ‘ξεραν ευθύς εξαρχής. Πολλοί, πάμπολλοι, ναι. Ασύδοτοι, όχι. Τα γερμανικά, μπορεί να μη τα παίρνουν με την πρώτη. Αλλά να ‘χουν συναίσθηση, οι Τούρκοι της Γερμανίας, ότι «δεν τους παίρνει» να το κάνουν Αλί Σαμί Γεν ή Σουκρού, ως εκεί (είναι και τα ερεθίσματα γύρω-γύρω ισχυρά) ο νους τους μπορεί να φτάσει...